Namaste!

Nu ik India bijna moet verlaten leek het me weer eens tijd voor eenupdate. Het reizen hier was overweldigend, indrukwekkend en extreemvermoeiend. In een land met ca. 1 miljard inwoners ben je nooitalleen; er zijn altijd mensen die iets van je willen (varierend van
dingen verkopen, een goed gesprek, met je op de foto gaan tot met jetrouwen). Zoals altijd in dit land een reis met veel hoogte- maar ookdieptepunten.

Het kostte wat moeite om het land binnen te komen (nou ja, m.n. omNepal uit te komen..) Mijn ouders en Roel kwamen een dagje langs inNepal, erg gezellig, maar doordat we op hen moesten wachten wasIrene's visum inmiddels verlopen. Aangezien we vonden dat we welgenoeg gezeik met de visa hadden gehad besloten we het pragmatisch opte lossen, dus wat gekleurde pennen gekocht en gewoon de dataveranderd :)

De eerste week hebben we voornamelijk aan sightseeing besteed; TajMahal, Fatehpur Sikri en de mongoolse architectuur in Lucknow. Daarnawas het tijd voor het spirituele deel van onze reis, te beginnen inHaridwar, de heiligste stad voor de Hindoes. Vanuit het hele landkomen Indiers hierheen om de tempels te bezoeken en in de Ganges te
baden. Ook wij besloten twee uur in de rij te gaan staan voor de MayaDevi tempel. Eenmaal binnen werden we door de mensenmassa meegesleurdlangs heilige beelden en priesters die ons (tegen betaling) zegenden;binnen 10 minuten stonden we weer buiten..

De volgende heilige stad was Rishikesh, een stad vol (heilige) koeien,waar ik zo dol op was dat ik niet denk dat ik ooit nog biefstuk kaneten, en sadhu's (monniken die hun leven aan yoga en meditatie wijden)en bovendien de yoga capital of the world. Het duurde even voordat weeen geschikte yoga leraar gevonden hadden, maar uiteindelijk kwamen we
terecht bij Surinder, mijn nieuwe idool, die ons niet alleen heel veelspierpijn bezorgde maar ook liet nadenken over onze levensdoelen enwat voor persoon we willen zijn. Het was erg intensief, maaruiteindelijk heel fijn en zinvol.

Daarna was het tijd voor een paar dagen meditatie in de Osho ashram,wat ons moest leren te leven in het hier en nu, zonder associatie metemotie of gedachten. We liepen rond in rode danwel witte gewaden (dieverrassend lekker zaten) en hebben verschillende meditatietechniekengeleerd; dansmeditatie, stil zitten, al je emoties eruit gooien, etc.
Irene was jammer genoeg geveld door buikgriep dus heeft er weinig vanmeegekregen. We besloten een bad te nemen in de Ganges, aangezien ditvolgens de Hindoes alle ziekten doet genezen. Het was lekkerverfrissend, maar helaas weinig effectief..

In Dharamsala, de woonplaats van de Dalai Lama, wilden we onsverdiepen in het boeddhisme. Helaas was His Holyness in hetbuitenland, en werd de stad met name bevolkt door stonede Israeliersen niet Tibetaanse monniken. En helaas wederom visum gezeik, dit keervoor Birma. Het visumbureau bleek toch niet te functioneren, dus ik
moest een 28-urige reis maken om mijn aanvraag op de ambassade inDelhi in te kunnen dienen..

Het reizen is hier sowieso een avontuur op zich. Ten eerste zijn dekaartjes in principe maanden van tevoren uitverkocht, maar wij hebbenze toch altijd weten te regelen. De ene keer moesten we hierletterlijk voor vechten met een horde schreeuwende vrouwen, andere
keren was de stationschef zo verheugd twee blonde dames te zien dat weachterom het AC-kantoor in mochten komen, hij naar wij vermoeden dekaarten van twee indiers heeft gecanceld en ons een sleeper bezorgd.
De treinen zijn overvol, je zit met 25 mensen (die je allemaal aanstaren) in een 10 persoonscoupe, maar het is de beste manier om de locals te ontmoeten. Zohebben we yoga les gekregen, heeft een hindoe ons urenlang proberen tebekeren tot het christendom, gaven we relatieadvies en hebben wegeleerd met z'n drieen op een bagagerek van 2x0,5m te slapen.

Daarna zijn we naar Amritsar gegaan, het spirituele centrum van hetsikhisme met de prachtige gouden tempel. Vanaf hier zijn we naar depakistaanse grens gegaan (verrassend populair een paar dagen na dedood van Bin laden) voor een idiote ceremonie die er met name omdraaide wie zijn benen zo hoog mogelijk de lucht in kon schoppen.

We eindigden de reis zoals we hem begonnen; met trekkingen in debergen vanuit een schattig dorpje wat nog niet door de guidebooksontdekt is. De mensen waren erg enthousiast wanneer we in hun dorp kwamen, nodigden ons uit op de thee, etc Ons hostel, gelegen aan de rivier, met hangmatten in detuin en een hele lieve eigenaar was een paradijsje op aarde. Helaasmoest ik hier ook afscheid nemen van Irene... Ik ben nog een paardagen langer gebleven om het grootste festival van de regio tebezoeken en ben daarna (na wederom een omweg via Delhi ivm m'n Birmesevisum) naar Rishikesh terug gegaan.

Zondag komt Marlous en gaan we naar Birma, een land zonderpinautomaten, telefoons en internet, dus de komende maand ben ik evenniet bereikbaar..

Liefs carolien